|
Posle sklopljenog mira Karlovci su postali pogranično mesto, imali su kontumac i veliki deo trgovine išao je suvozemnim i vodenim putem preko Karlovaca. Godine 1713. određeni su Karlovci za sedište srpskog pravoslavnog mitropolita i od to doba nosi mitropolija ime Srpskopravoslavna mitropolija karlovačka. Oko 1714. godine sazidan je Mitropolijski dvor u Karlovcima, koji je poslužio kao stan mitropolitima i patrijarsima sve do 1892, kada je počela gradnja današnjeg dvora.
Dunav je u XVIII veku tekao sasvim pored varoši, tako da je na mestu gde se danas uzdišu zgrade Narodnih fondova, Osnovne škole, doma kulture bilo sve do 1790. godine dunavsko korito. Brankov Trg nije bio tako širok kao danas, u sredini trga nalazio se kompleks kuća koji je 1784. godine izgoreo. Leva strana sastojala se od samih ćepenaka, to je bio deo karlovačke čaršije.
Godine 1716. započeo je novi rat protiv Turaka, no kod Petrovaradina bili su Turci, 5. avgusta 1716, potučeni, a pri povlačenju opljačkali su i popalili Karlovce. U ime odštete Karlovci su dobili od cara Karla VI tri pustare i jednu od njih, Jarkovačku pustaru, uživali su Karlovčani sve do 1946. godine.
Karlovcima je upravljala Dvorska komora do 1730. Te godine je darovao car Karlo VI Karlovce i šest komorskih mesta (Beočin, Bukovac, Kamenicu, Ledince, Krčedin i Slankamen) kao donaciju feldmaršalu Georgu Ofelinu. Od 1735. drši spahiluk u zakupu Andrej Andrejević, petrovaradinski poštar.
|
|
|
Izgled trga Sremskih Karlovaca u XVIII veku |
|
Godine 1745, otkupio je Dvorski ratni savet spahiluk pored Save i Dunava i osnovao Slavonskosremsku vojnu granicu. Karlovci, Čortanovci i Bukovac sačinjavali su kompaniju i sedište kompanije bilo je u Karlovcima. U Karlovcima je sedeo graničarski kapetan koji je vodio civilnu i vojnu upravu u ta tri mesta. U Donjem kraju postojala je vojnička kasarna.
Da bi se što bolje unapredila trgovina i zanatstvo u Vojnoj granici, podeljene su bile nekim mestima veće građanske slobode. Tako su Karlovci 1753. proglašeni za slobodnu vojničku varoš. Karlovcima je upravljao slobodno izabrani magistrat, sastavljen od predsednika opštine, koji je bio ujedno i sudija, beležnika, dva građanina senatora, jednog, a docnije dva sindikusa (sudije istražitelja i ujedno pravnog referenta). Sudilo se u svim građanskim sporovima i manjim krivičnim slučajevima. Pored toga je postojalo veće od 12 članova, tzv. Spoljni senat. Za manje i sitnije prestupe bila je nadležna policija. Policijski komesar i dva člana Spoljnjeg senata sačinjavali su sud.
Karlovačko stanovništvo nije imalo jednaka prava. Ono se delilo na građane i kontribuente. Građani su mogli postati samo trgovci i zanatlije, ali su se morali odlikovati ljudskim vrlinama i pri tom biti imućni, da bi mogli snositi sve vrste poreza i prema potrebi besplatno obavljati razne opštinske poslove. Građanstvo nije bilo nasledno nego se moralo zaslužiti. Građani su uživali velike povlastice. Nisu mogli biti za svoje krivice osuđeni na batine, nego na novčanu kaznu. Kaznu zatvora nisu izdržavali sa drugim osuđenicima, već u posebnoj sobi u Magistratu u tzv. građanskom zatvoru. Sve ostalo stanovništvo bili su kontribuenti (poreske glave).
Posebnu grupu stanovništva činili su ušeni ljudi sa diplomama (profesori Gimnazije i Bogoslovije i magistratski činovnici), oni su uživali građanska prava, ali nisu mogli biti birani za članove Senata. Plemićke porodice, ako su živele u Karlovcima, uživale su građanska prava, ali su plaćale porez kao i drugi građani, jer na teritoriji Vojne granice nisu plemićima priznavane nikakve posebne privilegije.
Jedino katolički i pravoslavni parosi bili su oprošteni od plaćanja poreza na svoje imanje, pa neko vreme i njihove porodice, ako su živele u zajedničkom domaćinstvu. |
