Madjarska vlada odgovorila je upotrebom sile: 12. juna 1848. doslo je do srpsko-madjarskog rata. Austrija je u pocetku bila na strani Ugarske, trazeci od Srba da se vrate "natrag u pokornost". Iako slabije opremljena i manje brojna, srpska vojska se, uz pomoc dobrovoljaca iz Srbije, hrabro borila. Negativne strane rata odrazavale su se na srpskoj strani u jacanju konzervativnih elemenata. Posto se u kasnijoj fazi revolucije austrijski dvor okrenuo protiv Madjara, feudalni i klerikalni krugovi Vojvodine orijentisali su se na savez s Austrijom i postali su orudje becke reakcije protiv madjarske revolucije. Kontrarevolucinarne snage, uz pomoc ruskog carizma, ugusile su revoluciju u leto 1849. i time zadale udarac svim nacionalnim i socijalnim pokretima u Habzburskoj Monarhiji.
Posle poraza revolucije, odlukom austrijskog cara od novembra 1849, stvorena je administrativna oblast Vojvodstvo Srbije i Tamiski Banat, kojim je upravljao austrijski guverner sa sedistem u Temisvaru, a titulu vojvode nosio je sam car. Posle austro-ugarske nagodbe stvoreni su povoljni uslovi za razvoj kapitalizma i uspostavljen je ustavni parlamentarizam.

Okov molitvenika 1866.

      Kada je Austro-Ugarska u leto 1914. godine objavila rat Srbiji, u srpskoj sredini u Vojvodini nasilno je prekinuta svaka drustveno-politicka i kulturna aktivnost, vlasti su zatvorile nacionalne ustanove i ukinule sve srpske listove i casopise. Vidjenije licnosti su internirane, a mnoge osudjene zbog izmisljenih veleizdajnickih dela. Od odmazde najvise je stradalo stanovnistvo Srema, gde je u pocetku rata srpska vojska bila docekana kao oslobodilacka. Veliki broj rodoljuba je streljan, a zapaljene su i mnoge kuce, kao i neki manastiri. Od ratnih ekonomskih nedaca, koje su zahvatile celu Vojvodinu, trpeli su narocito siromasniji gradjani, bez obzira na nacionalnost.
      U novembru 1918. godine gradjanska levica u Madjarskoj proglasila je republiku, a u Vojvodini predstavnici narodnosti stvaraju odbore narodnog veca i odrede gradjanske garde koji su odrzavali red do ulaska srpske vojske.

      Na skupstini u Novom Sadu 25. novembra 1918. narod je doneo odluku da se Vojvodina otcepi od Ugarske i prisajedini Srbiji, u okviru nove jugoslovenske drzavne zajednice koja je kao Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca osnovana 1. decembra 1918.
 Cetvorogodisnji iscrpljujuci rat (1914-1918) poremetio je i usporio privredni razvoj Vojvodine. Vojvodjanska privreda morala je posle rata da se preorijentise na novo trziste. Posle izvesnog zastoja, pocela je intenzivno da se razvija prehrambena industrija, u prvom redu mlinska, tekstilna, drvna, hemijska, industrijska gradjevinskog materijala, koze, elektroindustrija, u prvom redu mlinska, zatim metalska, tekstilna, drvna, hemijska, industrija gradjevinskog materijala, koze, elektroindustrija. Godine 1938. u Vojvodini je bilo 710 industrijskih preduzeca sa preko 50 000 radnika.
 Posle kapitulacije Jugoslavije, aprila 1941. godine Vojvodina je podeljena izmedju osvajaca, satelita i kvislinga na tri odvojena okupaciona podrucja: Backu je okupirala Hortijeva Madjarska i 16. decembra 1941. je anektirala, Srem je predat novostvorenoj ustaskoj takozvanoj Nezavisnoj Drzavi Hrvatskoj, dok je Banat formalno stavljen pod upravu stavljen pod upravi kvinsliske vlade u Srbiji, a u stvari je bio protektorat Rajha. Narod nije prihvatio tu podelu - narodnooslobodilacki pokret je boreci se protiv okupatora, tretirao Vojvodinu kao integralnu celinu.
 Posle oslobodjenja 1945. Vojvodina se ukljucila u sastav Federativne Jugoslavije kao autonomna pokrajina.