Krajem VI veka u ove krajeve dolaze Sloveni. U toku visegodisnjeg rata (791-796) Karlo Veliki je unistio avarski plemenski savez i Franacka je pomerila svoje granice do Fruske Gore. Bitne promene u drustveno-ekonomskim odnosima nastale su krajem IX veka kada su s istoka dosli Madjari, progonjeni od Pecenega, i nastanili najveci deo teritorije danasnje Vojvodine, gde su zatekli ostatke Avara, slovensko i franacko stanovnistvo.
      U doba seobe naroda naselja su podizana u blizini rusevina antickih gradova. Iz tog perioda sacuvani su brojni predmeti od stakla, zlata, srebra, bronze i gvozdja, koji ukazuju na snazan uticaj vizantijskih centara s juga Balkana. Narocito na avarskom materijalu nalaze se dokazi simbioze srednjovekovne i stare vizantijske umetnicke tradicije. Najpoznatija nalazista iz ovog perioda su kod Kovina, Panceva, Vrbasa, Novog Knezevca, Ade i Celareva. Krajem IX i pocetkom X veka razvijala se u ovim krajevima belobrtska kultura, koju je pretezno negovalo slovensko stanovnistvo.
      Tvorac madjarske drzava kralj Istvan I (997-1038), uz pomoc nemackih vitezova i zapadnog hriscanstva, a koristeci se i organizacijom zatecenog i pokorenog slovenskog i drugog stanovnistva, udario je temelje feudalnom sistemu. Sedista vlasti bili su utvrdjeni gradovi iz kojih se gospodarilo i okolnim zemljistem i zavisnim ljudima kojima su bile nametnute teske obaveze. I Backa, Banat i deo Srema bili su pod vlascu ugarske (madjarske) drzave. Srem je cesto menjao gospodare - potpadao je kratko vreme pod Bugarsku, grad Sirmijum je jedno vreme drzao makedonski car Samuilo, cije je carstvo zauzimalo veliki deo Balkana, da bi kasnije dospeo u ruke Vizantije.
      Do novih potresa u Ugarskoj doslo je kad su Luksemburgovci smenili Anzujce (1387). Ubrzo zatim iskrsla je nova opasnost - Turci, koji su posle kosovske bitke (1389) upucivali svoje odrede prema severu i upadali u Srem i Banat i pustosili ih. Kada je srpski despot Stefan Lazarevic 1403. godine stupio u vazalni odnos prema ugarskom kralju Zigmondu, koji mu je zauzvrat ustupio Beograd i Macvu, Srem i Banat su privremeno bili zasticeni od Turaka odbrambenim pojasom koji je predstavljala srpska despotovina.
      Nadiranje Turaka na Balkan izazvalo je masovno kretanje Sraba s Kosova i iz Pomoravlja prema teritoriji danasnje Vojvodine. Seobe su bile narocito velike posle pada srpske despotovine pod tursku vlast (1459). Ugarski vladar i feudalci prihvatili su izbeglice i koristili ih kao granicare za odbranu juznih granica i kao kmetove. Da bi jace vezao Srbe za Ugarsku, kralj Macas jeprihvatio potomke poslednje srpske vladarske dinastije i cak uveo titulu srpskog despota. Tako je srpska despotovina nastavila da zivi, iako bez svoje teritorije. Srpskim feudalcima kralj je delio imanja, dok su kmetovi Srbi bili u istom polozaju kao i madjari, pa je razumljivo sto su 1514. prisli velikom pokretu madjarskih seljaka protiv feudalne eksploatacije pod vodjstvom Djerdja Doze. Ustanak je u krvi ugusen.
      Srbi nastanjeni u Ugarskoj ostali su privrzeni svojoj veri i podigli veliki broj pravoslavnih crkava i manastira (Sisatovac, Jazak, Hopovo, Krusedol i dr.), koji su postali centri pismenosti, prepisivanja i sirenja srpske knjige. Poslednji srpski despot Pavle Bakic nastavio je da dovodi Srbe s Balkana, ali je naseljavanje obustavljeno kad su Turci osvojili i opustosili i ove krajeve, posto je ugarska vojska bila potucena 1526. godine na Mohackom polju.
      Turci su ucvrstili svoju vlast u Sremu u vreme prvog pohoda na Bec 1529, Backu su osvojili 1542, dok je Banat konacno pao u njihove ruke 1552. godine. Iz vojnih i ekonomskih razloga Turci su u Vojvodini naseljavali srpski i vlaski zivalj, posto se veliki broj stanovnika, pretezno Madjara, odselio na sever. Vojvodina je pod Turcima nila privredno i kulturno unazadjena. Narod je bio pritisnut teskim dazbinama i zulumima. U Banatu je zbog toga izbio 1594. godine ustanak, ali se ustanici, kojima Austrijanci i erdeljski feudalci nisu pridruzili nisu pruzili trazenu pomoc, nisu mogli odupreti jakim turskim snagama.

      Posle poraza Turaka pod Becom (1683), Austrijanci su krenuli u ofanzivu i prodrli do Skoplja. Turci su proterani iz Backe, zapadnog i centralnog Srema, a u ratu 1716-1718, posle Pozarevackog mira, i iz Banata i istocnog Srema. Turska vlast u Vojvodini zamenjena je austrijskom.
      Posto su Turci reorganizovali vojsku, naterali su Austrijance na povlacenje. Pred odmazdama Turaka, koji nisu trazili "ni prava ni kriva no vseh obratise i predadose sablji", u velikoj seobi 1690. godine, pod patrijarhom Arsenijem III Carnojevicem, hiljade Srba preslo je u Vojvodinu. U to vreme Srbi su ovde cinili glavnu masu stanovnistva, a pored njih u Backoj i Sremu ziveli su Bunjevci i Sokci, odnosno Hrvati, a u Banatu Rumuni.

      Becki dvor garantovao je Srbima oslobadjane od glavnih feudalnih obaveza, slobodu veroispovesti i autonomiju u pogledu crkveno-narodnih poslova, jer je racunao na njih kao granicare. Prema Turskoj je stvoren odbrambeni sistem u vidu Vojne granice. Na severu Banata protezala se Pomoriska vojna granica, u Backoj uz Tisu bila je Potiska, a uz Dunav i Savu - Podunavska i Posavska. Kao carski granicari Srbi i Hrvati - Bunjevci bili su obavezni na ratnu i strazarsku sluzbu, ali su bili oslobodjeni od feudalnih dazbina i imali su seosku samoupravu s narodnim oficirima na celu.
 Vojna granica smatrala se "riznicom vojnika austrijske kuce", jer je dvor u svako doba mogao granicare da upotrebi kao ratnike protiv spoljnih neprijatelja i koa instrument sile u unutrasnjim sukobima. koliko su granicari bili angazovani ilustruje podatak da su od 1690. do 1802. godine ucestvovali u trinaest ratova, odnosno da su od 112 godina skoro 90 godina proveli ratujuci!

      Posto je Vojvodina posle ratova s Turcima bila opustosena a mnoge njive zaparlozene, drzavna vlast i spahije poceli su da naseljavaju stanovnistvo iz Nemacke i severne Ugarske. Pocetkom XVIII veka Backa i Banat bili su slabo naseljeni. Naseljenici su bili neophodni za pretvaranje pustara i mocvara u obradivo zemljiste i za obnavljanje trgovine i zanatstva.
      Najvise je naseljeno Nemaca, koji su bili vicni racionalnoj obradi zemlje i poznavali su zanate. Da bi se sto pre ukljucili u privredjivanje, vlast ih oslobadjala od poreza, a davala im je i druge povlastice. Slovaci su se doseljavali s Karpata, najpre oko 1740. godine u Backu, a kasnije i u Banat i Srem. U Backoj su se u to vreme masovnije naseljavali i Madjari da bi se kasnije mnogi preseljavali u Banat. Rusine je na svoje backe posede naseljavala komora od kraja 40-tih godina i kasnije do 1765: posle su se oni selili i u Srem. Plansko naseljavanje Rumuna bilo je u drugoj polovini XVIII veka, ali oni su se i ranije samoinicijativno, i pored protivljenja austrijskih vlasi, s karpatskih planina spustali u banatsku ravnicu, Nastavljeno je i naseljavanje Srba i Hrvata iz Like, Dalmatinske zagore, Srbije i Bosne.

      Zahvaljujuci ekonomskom progresu, odnosno politici austrijskog merkantizma, doslo je do jacanja gradjanskog staleza, koji ce dugo davati pecat ne samo privrednom vec i kulturnom razvoju Vojvodine. Dok su Nemci u prvom redu bil nosioci evropskog zanatstva, koje je pritiskivalo stare balkanske zanate, Srbi su drzali trgovinu, stocnu i zitarsku, stvarajuci velik trgovacki kapital. Gradovi su se razvijali kao centri trgovine i zanatstva, ali kao i kulturna sedista. Slobodni kraljevski gradovi uzivali su administrativno-politicku autonomiju.
      Svojim teznjama za nacionalnim i socijalnim oslobodjenjem prvi srpski ustanak (1804) imao je velikog odjeka medju Srbima u Vojvodini. Ticanova buna, nazvana po jednom od vodja Teodoru Avramovicu Ticanu, koja je izbila u Sremu aprila 1807, nije bila usmerena samo na poboljsanje polozaja seljaka vec je bila prozeta i idejom nacionalnog oslobodjenja. Nezadovoljan austrijskom vladavinom i svojim polozajem u Vojnoj granici, nadajuci se pomoci iz Srbije, podigao je bunu i narod u selu Kruscici kod Bele Crkve. Slabo pripremljena i vodjena, buna je morala propasti. Nezadovoljstvo eksploatisane mase seljastva i sputavane klase gradjanstva sve vise je raslo, da bi eksplozivno izbilo u revoluciju 1848-1849. godine.